راکتینگ نوردهی در عکاسی:
3 روش سریع برای حصول مناسب ترین نوردهی:
براکتینگ نوردهی (exposure bracketing) بر خلاف آنچه که بعضی ها تصور می کنند، اصلا چیز پیچیده ای نیست. براکتینگ روشی است که در آن از یک صحنه یکسان، چندین شات با تنظیمات نوردهی متفاوت می گیرند. با این کار، می توان مطمئن بود که یکی از عکس ها مناسب ترین نوردهی را داراست. به کار بردن این روش، علی الخصوص در موقعیتهای نوری مشکل یا وقتی که قسمتهای بزرگی از صحنه بسیار روشن یا بسیار تاریک است می تواند خیلی مفید باشد. در ادامه این مطلب به exposure bracketing خواهیم پرداخت.
ساده ترین راه برای براکتینگ، گرفتن عکس هایی علاوه بر عکس اولیه است که نسبت به اولی (که با میزان نوردهی محاسبه شده توسط دوربین ثبت شده است) روشن تر یا تاریک تر اند.
برای براکتینگ، می توان از مدهای:
اولویت دیافراگم (Aperture Priority یا Av) یا
تنظیمات دستی (manual) استفاده کرد و یا این که توسط گزینه براکتینگ نوردهی خودکار (AEB) آن را به صورت خودکار درآورد. براکتینگ معمولا شامل 3 تا 7 شات، با تغییر پله ای نوردهی 0,5 یا 1 بین شاتها است.
از براکتینگ، همچنین می توان در ثبت دامنه وسیعتری از روشنایی های موجود در صحنه استفاده کرد. بدین ترتیب که جزئیات نواحی تیره، میانی و روشن صحنه در عکس های جداگانه (با نوردهی تنظیم شده در هر عکس برای ثبت جزئیاتی که ذکر شد) ثبت شده و سپس این سه عکس دارای نوردهی مختلف با استفاده از نرم افزار مخصوص HDR با هم ترکیب میشوند.
این کار، امکان دیده شدن جزئیات را هم در بخشهای تاریک و هم در بخشهای روشن عکس می دهد، در حالی که امکان ثبت این جزئیات در یک عکس تنها فراهم نبود. به هنگام براکتینگ برای HDR، ممکن است برای ثبت بهتر جزئیات سایه ها و هایلایتها، نیاز به افزایش پله های نوردهی بین شاتها باشد.
